Reukverlies met voorkennis

Susanne de Bruin (27) is freelance journalist en tikte talloze interviews en verhalen voor de patiëntenvereniging reuksmaakstoornis.nl over reukverlies. Sinds eind januari mag zij zich door een coronabesmetting scharen onder de doelgroep waar zij jarenlang voor schreef. In haar blogs vertelt zij over haar eigen ervaringen.

Het is 2014 wanneer ik voor het eerst hoor over anosmie, het verlies van je reukzin. Een van de docenten op mijn opleiding journalistiek raakt tijdens een congres aan de praat met Kirsten Jaarsma, voorzitter van reuksmaakstoornis.nl. Ze zoekt een geschikte student om ervaringsdeskundigen te interviewen en ik word voorgedragen. Ik weet nog goed hoe ik me afvroeg of zo’n klus niet eentonig zou worden. Krijg je dan niet elke keer hetzelfde verhaal? Niets bleek minder waar.

Liever een been kwijt

In de jaren die volgen, spreek ik geregeld leden over het leven zonder geur. Ervaringsdeskundigen die nooit hebben kunnen ruiken, of het verloren door bijvoorbeeld een ongeluk of virus. Verhalen over gemis en soms gevaarlijke situaties. Over blunders en veerkracht, vallen en opstaan. Soms bevroeg ik ’s morgens iemand die vertelde dat de geneugten des levens haar waren ontnomen, en ’s middags een ander die er niet eens meer elke dag bij stilstond. Ik vergeet nooit de dame die liever een been kwijt was geweest dan haar reukzin. En na al die gesprekken vroeg ik mij op de weg naar huis af hoe ik dat zou ervaren.

Gekke gewaarwording

Zelf de aandoening krijgen waar ik jarenlang over schreef, wat een ironie. Natuurlijk heeft de pandemie de kans dat dit zou gebeuren sterk vergroot, maar het is absoluut een gekke gewaarwording. Enerzijds ben ik blij met alle voorkennis. Zo startte ik binnen een week met reuktraining en zijn kleurrijk en knapperig direct nieuwe pijlers voor mijn weekmenu. Maar het maakt me ook extra bewust van alles wat ik nu mis. En dat gaat natuurlijk veel verder dan het eten op je bord.

Lentekriebels op afstand

De lente komt eraan en ik hoor de vogels fluiten. Maar als ik buiten in het zonnetje loop, is de lucht steriel. Lentekriebels blijven uit en de wereld lijkt op afstand. Alsof ik het niet volledig beleef en eigenlijk is dat ook zo. Het plaatje is zonder geur niet compleet. De naam voor het nieuwe magazine van reuksmaakstoornis.nl klinkt voor mij toepasselijker dan ooit. Tussen de opkomende krokussen voel ik mij inderdaad achter glas.