Het nieuwe normaal na reukverlies

Susanne de Bruin (27) is freelance journalist en tikte talloze interviews en verhalen voor de patiëntenvereniging reuksmaakstoornis.nl over reukverlies. Sinds eind januari mag zij zich door een coronabesmetting scharen onder de doelgroep waar zij jarenlang voor schreef. In haar blogs vertelt zij over haar eigen ervaringen.

De zon schijnt steeds vaker, coronamaatregelen versoepelen en soms lijkt alles weer bijna normaal. Of het nieuwe normaal, zoals demissionair minister-president Mark Rutte het al maanden noemt. Natuurlijk weet ik wel dat hij daarmee vooral doelt op het voortzetten van de basisregels. Voor mij slaat het nieuwe normaal met name op mijn reukzin.

Ruim voldoende
Want in de waan van de dag lijkt het bijna weer normaal. Als ik er niet bewust bij stil sta, valt het me haast niet op dat koffie vroeger veel sterker rook. Want ik ruik het toch? Als ik zou moeten gokken zou ik zeggen dat ik ongeveer 70 à 80 procent van mijn reukzin heb teruggekregen. Met soms heel goede dagen en andere dagen weer heel weinig. Maar over het algemeen scoort mijn neus een steady 7,5. Begrijp me niet verkeerd, daar ben ik heel dankbaar voor. Sterker nog, een paar maanden geleden had ik daar blind voor getekend. Want buiten de vervormde geuren die ik soms waarneem, kan ik hier prima mee uit de voeten. Mijn neus waarschuwt me weer als de pizza in de oven aanbrandt, ik ruik de zee als ik op het strand loop en kan genieten van lekker eten en drinken. Wat wil een mens nog meer?

Geen smaakexplosie
Toch wel iets, moet ik eerlijk bekennen. Zo keek ik een tijdje geleden enorm uit naar asperges. Het witte goud met ham, ei, een botersausje en krielaardappels. In mijn herinnering een feestmaal, maar de smaakexplosie waarop ik mij zo had verheugd bleef uit. Ik proefde het wel, maar niet zoals het was. Mijn nieuwe normaal bestaat uit vlakke smaken en geuren. Geen uitschieters naar beneden maar ook niet naar boven. Niets brengt me nog echt in verrukking.

Vol vertrouwen
Gelukkig ben ik ervan overtuigd dat ik nog volop in herstel ben met alle ups en downs die daarbij horen. Twee stappen vooruit en één achteruit, het hoort allemaal bij het proces. Ik heb vertrouwen dat het goedkomt, en anders is het al goed. Mijn blogserie komt na acht delen ten einde. Ik hoop dat ik lezers zonder reukzin wat hoop en herkenning heb kunnen geven, of misschien een glimlach om een van mijn blunders. Maar bovenal wens ik jullie net zoveel vooruitgang – en liefst nog méér – als ik de afgelopen maanden heb mogen doormaken. En vergeet ondertussen niet ook van de zomer te genieten!

Liefs,

Susanne